Between 1915 and 1923, more than one and a half million Armenians were killed in what has been recognized by the international community as the first genocide of the twentieth century.

Thousands of Armenians endured torture, brutality, and forced deportation, yet their stories have largely gone unheard.

The narrative emerged from a series of conversations around the dinner table, shared between my parents. It is an oral history of my family’s survival during the massacres of 1910 to 1918 and their lives through 1991. 1915-էն 1923-ի միջեւ, մէկ ու կէս միլիոնէ աւելի հայեր զոհ գնացին այն ողբերգութեան, զոր միջազգային հանրութիւնը կը ճանչնայ որպէս քսաներորդ դարու առաջին ցեղասպանութիւն։

1910-էն 1918-ի ընթացքին, Հայերը, Յոյները եւ Հրէաները կ՛ապրէին թրքական իշխանութեան ներքեւ՝

"Երիտասարդ Թուրքեր" անուանումով ծանօթ վարչակարգին ժամանակ։ Զանգուածաբար Հայեր ենթարկուեցան խոշտանգումներու, վայրագութիւններու եւ տեղահանութիւններու, բայց անոնց պատմութիւնը շատ քիչ լսուած է։

Այս պատմութիւնը սկիզբ առաւ ընթրիքներու սեղանին շուրջ, իմ ծնողքիս եւ փրկուած ազգականներուս հետ զրոյցներու ընթացքին։

Ասիկա բանաւոր պատմութիւն մըն է՝ իմ ընտանիքիս մասին, որ կապրէին 1910-1918 թուականներու կոտորածներէն եւ ապրեցան մինչեւ 1991